Rzymskokatolicka Parafia św. Piotra i Pawła w Nowej Cerekwi – Parafia św. Piotra i Pawła w Nowej Cerekwi

XXI Niedziela Zwykła, Rok C – 24 sierpnia 2025

EWANGELIA Z XXI NIEDZIELI ZWYKŁEJ, ROK C

Królestwo Boże dostępne dla wszystkich narodów

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Jezus przemierzał miasta i wsie, nauczając i odbywając swą podróż do Jerozolimy.
Raz ktoś Go zapytał: «Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?»
On rzekł do nich: «Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie zdołają. Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas, stojąc na dworze, zaczniecie kołatać do drzwi i wołać: „Panie, otwórz nam!”, lecz On wam odpowie: „Nie wiem, skąd jesteście”. Wtedy zaczniecie mówić: „Przecież jadaliśmy i piliśmy z Tobą, i na ulicach naszych nauczałeś”.
Lecz On rzecze: „Powiadam wam, nie wiem, skąd jesteście. Odstąpcie ode Mnie wszyscy, którzy dopuszczacie się niesprawiedliwości!” Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów, gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba, i wszystkich proroków w królestwie Bożym, a siebie samych precz wyrzuconych. Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za stołem w królestwie Bożym.
Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi».

Oto słowo Pańskie.

Łk 13, 22-30

Komentarz do Ewangelii

Ciasna nie znaczy „za ciasna”

Jezus nie odpowiada wprost na postawione Mu pytanie, ale ukazuje, co jest konieczne, aby wejść do Jego królestwa. Surowa odpowiedź gospodarza: „Nie znam was!” odnosi się do najważniejszego wymiaru wiary: znać Boga, czyli być z Nim w osobistej relacji. Teoretyczna wiedza o Bogu czy też znajomość Jego nauki nie wystarczą. Ciasna brama to brama osobistej więzi z Bogiem, brama poznania Go i bycia poznanym przez Niego. W tym kontekście „dopuszczanie się niesprawiedliwości” jest aktem odrzucenia woli Boga. Mówiąc natomiast o wielu, którzy przyjdą z daleka i przekroczą tę bramę, Jezus podkreśla dramat odrzucenia Go przez tych, którzy są tak blisko Niego.

Chcę Cię znać i chcę pełnić Twoją wolę, Panie, ale nie potrafię tego uczynić bez Twej łaski, bez Twojego poznania mnie, bez świadomości, jak bardzo mnie akceptujesz i kochasz.

Rozważanie zaczerpnięte z Ewangelia 2025, ks. Maciej Warowny, Edycja Świętego Pawła

Patron tygodnia – 25 sierpnia

Święta Maria od Jezusa Ukrzyżowanego (Mała Arabka), dziewica

Miriam Baourdy, zwana także Małą Arabką, urodziła się 5 stycznia 1846 r. w Abellin, pod starożytną Ptolemaidą, w Galilei. Jej ojciec pochodził z Damaszku, a matka – z Libanu. Gdy Maria miała trzy lata, straciła rodziców. Na wychowanie zabrał ją wtedy wuj. W dwunastym roku życia przynaglano ją już do małżeństwa, ale wybroniła się przed nim i złożyła ślub czystości. Poszukując pracy, dotarła do Marsylii, gdzie została służącą.

W 1865 r. wstąpiła do józefitek, ale te – widząc, że Maria doznaje ekstaz i jest stygmatyczką – skierowały ją do karmelu w Pau. Tam to dziewczyna przyjęła imię Marii od Jezusa Ukrzyżowanego. W 1870 r. razem z innymi wyjechała do Indii, aby w Mangalore założyć nowy klasztor. Do Francji wróciła z tych samych powodów, dla których józefitki oddały ją karmelitankom.

W Pau spotkała ks. Piotra Estrate, przełożonego sercanów w Betherram, który podjął się kierownictwa duchowego, a po latach został jej biografem. W roku 1875 Maria zaczęła realizować dzieło swych dawnych marzeń: założenie karmelu w Betlejem. Zainicjowała ponadto nowy klasztor w Nazarecie.

22 sierpnia 1878 r. przeżyła upadek ze schodów, w trakcie którego złamała lewą rękę. Błyskawicznie rozwinęła się gangrena i Miriam zmarła 26 sierpnia 1878 r. w Betlejem. Nie pozostawiła żadnych pism, była zresztą prawie analfabetką. Zachowały się jednak relacje osób, które się z nią stykały. Dowiadujemy się z nich o jej wizjach, ekstazach, spełnionych proroctwach, także o improwizowanych poematach. Wszystko to przeżywała w sposób zupełnie zwyczajny, jak gdyby chodziło o rzeczy najnormalniejsze w świecie, nieświadoma swojej niezwykłości. Wywierała ogromny wpływ na otoczenie. Szerzyła przede wszystkim nabożeństwo do Ducha Świętego.

Św. Jan Paweł II dokonał jej beatyfikacji 13 listopada 1983 r. w Rzymie. Papież Franciszek włączył ją do grona świętych 17 maja 2015 r.

Z nauczania pasterzy diecezji opolskiej

Wierzę w Kościół – katechezy o Domu Bożym dla nas cz. 143.

W określaniu uwarunkowań urzeczywistniania się „Kościoła domowego” trzeba też wziąć pod uwagę kryteria kościelności małych wspólnot w Kościele. Takowe zakreślił papież Paweł VI w adhortacji Evangelii nuntiandi (nr 58) oraz bł. Jan Paweł II adhortacjach: Catechesi tradendae (nr 13, 47, 67) i Christifideles laici (nr 20, 32). Można je odnieść do rodziny chrześcijańskiej, bo jest ona zrzeszeniem, wspólnotą religijną. Wówczas ujawnia się swego rodzaju pakiet dalszych wskazań ku realizacji „Kościoła domowego” w chrześcijańskiej rodzinie. Mam na myśli: stawianie na pierwszym miejscu powszechnego powołania do świętości i troskę o jego realizację; odpowiedzialne wyznawanie wiary katolickiej, jej głoszenie i wychowywanie w wierze, zgodne z jej autentyczną wykładnią Magisterium Kościoła; świadectwo trwałej i autentycznej komunii z Kościołem w postaci łączności z papieżem i własnym biskupem oraz gotowości do wzajemnej współpracy z innymi; przepajanie duchem Ewangelii środowiska życia (własnego i obok), poprzez aktywny udział w dziele ewangelizacji, uświęcania ludzi, a także urabianie ich sumienia; zaangażowana obecność w ludzkiej społeczności z myślą o dobru każdego człowieka.

Rzecz jasna, wszystkie te wskazania muszą być równocześnie realizowane, jeśli w rodzinie ma urzeczywistniać się „Kościół domowy”.

W adhortacji Familiaris consortio bł. Jan Paweł II stwierdza, że według zamysłu Bożego rodzina stanowi „głęboką wspólnotę życia i miłości” (nr 49), która zmierzając ku swej pełni w Królestwie Bożym, o tyle jest „Kościołem domowym”, o ile realizuje cztery zadania: tworzy prawdziwą komunię osób, służy życiu, uczestniczy w autentycznym rozwoju społeczeństwa, a także w życiu i posłannictwie Kościoła. Z realizacją tych zadań wiążą się bardzo konkretne obowiązki i postawy. Kształtowanie trwałej wspólnoty osób domaga się stałego czerpania z miłości Pana oraz wierności złożonej sobie nawzajem, a także obietnicy obopólnego i całkowitego daru z siebie. Służba życiu oznacza nie tylko płodność miłości małżeńskiej, wyrażającą się w fizycznym rodzeniu dzieci, lecz także bogactwo wartości moralnych, duchowych i nadprzyrodzonych, które rodzice, z racji swego powołania, przekazują dzieciom. Zaangażowanie w rozwój społeczeństwa nie wyczerpuje się w prokreacji i wychowaniu dzieci, lecz zakłada świadome podejmowanie dzieł służby społecznej i zainteresowanie tzw. „polityką rodzinną”. Natomiast aktywny udział w życiu i posłannictwie Kościoła domaga się od członków rodziny stanowienia wspólnoty wierzącej i ewangelizującej, a w związku z tym życia sakramentalnego, ducha ofiary i wyrzeczenia, mozołu modlitwy, zwłaszcza modlitwy wspólnej.

bp Andrzej Czaja

1 grudnia 2024 roku w Kościele w Polsce rozpoczyna się nowy rok duszpasterski pod hasłem „Pielgrzymi Nadziei”.

W Roku Jubileuszowym zapraszamy Państwa do wyjątkowej pielgrzymki. Przez pierwsze miesiące roku towarzyszyć nam będą „Pielgrzymi Nadziei” Nowego Testamentu, święci naszych czasów. Kolejne miesiące będą konkretnymi podpowiedziami jak wyruszyć w drogę i samemu stać się „pielgrzymem nadziei” we współczesnym świecie.

Zapraszamy do wspólnego pielgrzymowania. PROSZĘ „KLIKNĄĆ” WYBRANY TEMAT:

W drodze do Betlejem (grudzień)

01.12.2024 – Pielgrzymi nadziei – przygoda życia

08.12.2024 – Zgoda na nieoczekiwane – Zwiastowanie

15.12.2024 – Zaufanie pomimo… – Św. Józef

22.12.2024 – Miało być inaczej…-Betlejem

29.12.2024 – Bóg prowadzi – u żłóbka Pana

Pielgrzymi Galilei (styczeń)

05.01.2025 – Pan Bóg zaprasza – św. Piotr

12.01.2025 – Pan uzdrawia – kobieta cierpiąca na krwotok

19.01.2025 – Pan szuka – zagubiona owca

26.01.2025 – Pan karmi – obfitość chleba